Profilo del precettore
Sumat igitur, ante omnia, erga discipulos suos parentis animum. Ipse nec habeat vitia nec ferat. Non austeritas eius tristis, non dissoluta sit comitas, ne inde odium hinc contemptus oriatur. Plurimus ei de honesto ac bono sermo sit; saepius (“più spesso”) moneat, rarius (“più raramente”) castiget. Minime iracundus, nec tamen eorum, quae emendanda erunt1, dissimulator; simplex in docendo; patiens laboris; assiduus potius quam immodicus. Interrogantibus libenter respondeat, non interrogantes percontetur ultro (“di propria iniziativa”). In laudandis discipulorum dictionibus nec malignus nec effusus, quia res altera taedium laboris, altera securitatem parit. In emendando, quae corrigenda erunt1, non acerbus minimeque contumeliosus; nam id quidem multos a proposito studendi fugat, quod quidam (“alcuni”) sic obiurgant quasi oderint. Ipse aliquid immo multa cotidie dicat, quae secum auditores referant. Licet (“sebbene”) enim satis exemplorum ad imitandum ex lectione suppedit, tamen viva illa, ut dicitur, vox alit plenius praecipueque eius praeceptoris, quem discipuli, si modo recte sunt instituti, et amant et verentur. Dici potest nos libenter imitare eos, quibus favemus.
(da Quintiliano)